Vertaling van WillIam Horvath's nieuwsbrief The Truth About COVID-19

Eerst waren er bosbranden. Toen kwamen er plotseling regen en overstromingen. En nu een virusuitbraak en paniek.

Gedurende de laatste drie maanden die ik in Australië ben geweest, zijn de dingen, op zijn zachtst gezegd, zeer turbulent geweest.
Maar nu, na al die tijd met mijn vrouw en haar familie te hebben doorgebracht, was het tijd om te vertrekken en naar huis, naar Europa te vliegen. Met onze instapkaarten en gezichtsmaskers in gereedheid, voelde ik me alsof we in een ramp film zaten – om op het laatste moment te ontsnappen aan een niet te stoppen ontwikkeling van besmetting. Het probleem is dat een tijd doorbrengen op luchthavens en vliegreizen waarschijnlijk een van de meest risicovolle dingen is die je kunt doen als het er om gaat om met een zeer besmettelijke virus te worden besmet.
Dus het ging los, onze voorzorg groot, onze alertheid nog groter, en de prioriteit was het stoppen van onze kleine peuter om te likken aan de vloer, stoelen, leuningen ... en toen was het uitkijken voor potentiële dragers van een ziekte, en iedereen was een verdachte.
Zodra het vliegtuig vertrok en mensen in hun stoel zaten, hoorde ik vanuit meerdere richtingen mensen hoesten en niezen.
Twee rijen links van ons was er een vrouw haar longen uit haar lijf aan het hoesten en kon ik een andere man achter mijn rug te horen, ook hoestend, zij het niet zo dreigend, en toen was er iemand precies op de stoel achter ons, die aan het hoesten en niezen was. Ik wist dat ik meestal niet hierdoor gehinderd zou worden, maar nu moet ik toegeven dat het me echt stoorde. Mijn grootste angst was de gezondheid van mijn zoon Dorian en om Covid-19 terug mee naar huis te brengen naar mijn 80 jaar oude oma en mijn ouder wordende en chronisch zieke moeder. Toch was er geen ontsnappen mogelijk aan de situatie waarin we zaten, alleen maar een accepteren dat het een inspannende 24 uur vliegen gaat worden, waarschijnlijk zonder slaap ...
Gelukkig kan ik melden dat na bijna twee weken thuis te zijn geweest, we ons niet ziek voelen, dus het was echt een ontsnappen als in een actie-film op het laatste moment terwijl Australië zich nu voorbereidt op een algehele afsluiting en op een pandemie. Toen we vertrokken, nog maar twee weken geleden, waren de dingen niet zo ernstig.
Maar ik ben nu in Kroatië; en Italië - waar het hele land in quarantaine is - is onze naaste en grootste handelspartner. Het is slechts een kwestie van tijd dat de dreiging van een virus langzaam over de grens kruipt en het hier ook een echt probleem wordt.
______
In deze e-mail gaat het niet om wat ik denk dat de waarheid is over het sterftecijfer, het aantal besmette mensen, of hoe gevaarlijk de ziekte is.
Hier wil ik ingaan op de oorzaak van deze pandemie en in de eerste plaats waarom we er nu mee worstelen. De waarheid is, dat wij mensen zelf met onze daden deze coronavirus pandemie hebben veroorzaakt. Het kan zijn begonnen met een vleermuis in een grot, en dan - doorgegeven door een miereneter - is de eerste mens besmet, maar het is de menselijke activiteit die het heeft losgemaakt.
Wij mensen bekommeren ons niet veel om de natuur in wereld, behalve om deze als een hulpmiddel voor onze eigen doeleinden te gebruiken. We vallen de bossen binnen en te vernietigen ze, die het huis zijn van zo veel soorten dieren en planten. We kappen de bomen om, slachten de dieren af, jagen voor de sport op ze, of sluiten ze op en verkopen ze op de markten voor wilde dieren.
We verstoren hele ecosystemen en de balans tussen microben en hun natuurlijke gastheren.Als we dit allemaal doen, laten we zo veel onbekende virussen vrij. Nadat ze hun natuurlijke omgeving en natuurlijke gastheren verliezen, kunnen die virussen nergens heen, behalve naar hun nieuwe gastheer - de mens. Vogelgriep, SARS, HIV, West-Nijl, Ebola en Covid-19 zijn allemaal virussen die een direct gevolg zijn van de vernietiging van ecosystemen, natuurgebieden, en groeiende ontbossing.
Wij zijn door onze daden direct verantwoordelijk voor deze pandemie, en je zou kunnen zeggen dat de natuur alleen maar terug vecht.
Als we doorgaan met 'ontbossing as usual’, kunnen we verwachten dat de jaren 2020 tot het decennium worden, waarin we steeds meer beginnen om de storm te oogsten van alles wat we hebben gezaaid in al die jaren en decennia .Niet alleen pandemieën als de huidige, maar ook bosbranden, droogte, overstromingen, stofstormen, veranderde weerpatronen, klimaatverandering ...
Met de huidige trends en geen tekenen van het omkeren of stoppen van onze langzame afdaling in een ecologische en humanitaire crisis, is de vraag: wat kunnen we eraan doen? Hoewel waarschijnlijk niet veel op mondiaal niveau, zoals er ondanks alles waarschijnlijk niets zal veranderen - er zijn gewoon te veel gevestigde belangen - kunnen we op onze lokale schaal een katalysator van de positieve verandering zijn, die we rond om ons willen zien.
Wij kunnen helpen bij het herstellen van de lokale natuurgebieden, aanplanten van bossen, verjongen van de bodem, revitaliseren van watervoerende lagen ... allemaal om in onze behoeften te voorzien, en voor het opbouwen van veerkracht voor de onzekere toekomst. De menselijke samenleving als geheel zou kunnen beginnen te ontbinden als wisselwerking van het niet-duurzame roofbouw plegen op de natuur.
Toch kunnen we plekken van groen over de hele wereld creëren; groene florerende gebiedjes met voedsel, hulpmiddelen en levende have en een betere manier tonen.
Naarmate meer en meer van deze groene plekken ontstaan en groeien, zullen ze beginnen met het aaneensluiten, zoals neuronen in de hersenen en vormen een netwerk vormen van briljant groen, dat gedijt ondanks alles.
Ik wil dat mijn land deel uit maakt van die vergroening, en dat is waar ik naartoe werk, zeker nu in deze crisis, wanneer voedselzekerheid van cruciaal belang is en minder wegen van blootstelling aan de pandemie (minder vaak nodig om naar de supermarkt, de kruidenier enz. te gaan).
In Permacultuur Design heb ik alle gereedschappen gevonden, die ik nodig heb om dit te bereiken. Ik kan het land beoordelen om zijn natuurlijke ontwikkeling te begrijpen, adaptieve waterbeheerssystemen ontwikkelen, de infrastructuur opzetten die niet zal afbrokkelen, een gezond boerderij ecosysteem scheppen, dat een overvloed aan voedsel en hulpmiddelen produceert ...
Als de natuur ons, mensen, harder dan ooit tevoren in het gezicht slaat, en mensen beginnen naar alternatieven te zoeken, hoop ik met mijn voorbeeld te kunnen aantonen hoe het alternatief eruit zou kunnen zien.Dus laten we beginnen met de bouw van die betere toekomst en, in plaats van hulpeloos en hopeloos te zijn, doortastend op te treden, vandaag! Ik zal hier zijn om u te helpen om de eerste stappen in de goede richting te zetten.
In de komende week zal ik bezig zijn om mijn 'Permaculture Farm Design' cursus te heropenen die ik heb opgeknapt in de afgelopen paar maanden. Deze cursus is mijn bijdrage aan de permacultuur beweging met een eenvoudig doel: hulp te bieden aan zoveel mogelijk mensen om hun land om te vormen in een permacultuur boerderij die het land regenereert om tegelijk te voorzien in hun behoeften. U vindt meer informatie in de komende dagen.
In de tussentijd, welk verhaal over Covid-19 had de meest diepgaande invloed op je?
Tot binnenkort,

William Horvath
www.permacultureapprentice.com